CAN YOU SAVE ME - Part 1 -

Plumage & Blood

สิ่งที่เห็น..เชื่อได้หรือไม่ว่ามันมีอยู่

และสิ่งที่ไม่เห็น..แน่ใจได้อย่างไรว่ามันไม่มี

มนุษย์.. สิ่งมีชีวิตที่มีความหลากหลาย ทั้งถิ่นกำเนิดและรูปร่างลักษณะ

มนุษย์.. เป็นสิ่งมีชีวิตที่ยกตัวเองเหนือสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ตั้งตัวเป็นสัตว์ประเสริฐและเหยียดสัตว์อื่นว่า..เดรัจฉาน

มนุษย์.. ผู้ซึ่งมีแต่ความเห็นแก่ตัว เอารัดเอาเปรียบธรรมชาติและระบบนิเวศ เพียงเพื่อตัวเอง

.  .  .

อีกด้านหนึ่ง..มนุษย์อีกสายพันธุ์ที่ไม่เคยถูกพูดถึง แม้แต่ประวัติศาสตร์ยังถูกลบเลือนเหมือนจงใจให้มันหายไป คงเพราะมนุษย์พวกแรกนั้นต่างไม่ยอมรับ ที่ชาติพันธุ์ของตนจะมีเลือดของสิ่งมีชีวิตอื่นเข้ามาเจือปน

มนุษย์อีกสายพันธุ์ที่ว่านั้น ถูกเรียกกันตามความเข้าใจว่า   ..มนุษย์เลือดผสม

.  .  .

กาลครั้งหนึ่งเนิ่นนาน.. นานเกินกว่าจะใช้คำว่าประวัติศาสตร์ ในยุคนั้นการหยามเหยียดแบ่งแยกกันระหว่างมนุษย์ทั้งสองสายพันธุ์เกิดขึ้นอย่างชัดเจน และนับวันจะยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น กลายเป็นการเข่นฆ่าแย่งอาณาเขต จนเกือบจะเป็นการล้างเผ่าพันธุ์ของทั้งสองฝ่ายให้สูญสิ้น 

และก่อนที่จะสาย ผู้ที่ยังรอดชีวิต ประสงค์จะยุติการสูญเสียนั้น ยอมสงบความบาดหมางต่อกันภายใต้ข้อตกลง

โดย..มนุษย์เต็มสายเลือดและมนุษย์เลือดผสมจะแยกกันอยู่คนละฟากพิภพ จะไม่ก้าวล่วงซึ่งกันไม่ว่ากรณีใด จะอยู่กินตามการขยายเผ่าพันธุ์ 

และเพื่อป้องกันเหตุร้ายที่อาจเกิดขึ้นได้เยี่ยงสังคมของสัตว์ จึงมีการตั้งกฎไว้ว่า..

มนุษย์เลือดผสมจำเป็นต้องซ่อนเร้นความเป็นสัตว์สภาพ 
จะไม่สามารถกลายร่างเพื่อทำร้ายกันได้อีก 

ความสงบของโลกจึงกลับมาอีกครั้ง

นอกจากจะหลบซ่อนความเป็นสัตว์สภาพแก่เหล่ามนุษย์ธรรมดาแล้ว กับเหล่าเลือดผสมด้วยกันก็ยังจำเป็นต้องเก็บความเป็นสายพันธุ์ของตัวเองเอาไว้เพื่อความปลอดภัย 

ประชากรเลือดผสมที่เพิ่มมากขึ้นทำให้ต้องการอาณาบริเวณเพื่อฝูงเพื่อเหล่า สัตว์ก็ยังมีความเป็นสัตว์ ยังคงต้องการไล่ล่าเพื่อสร้างอาณาจักรและความยิ่งใหญ่โดยสัญชาตญาณ

.  .  .

การเดินทางของเวลาก่อเกิดการเปลี่ยนแปลงในทุกสรรพสิ่ง ทุกอย่างค่อยๆหลอมรวมกลืนเข้าหากันจนยากจะแยกแยะ 

มนุษย์ต่างสายพันธุ์..ก็ยังเป็นแค่เรื่องเล่า ไม่อาจพิสูจน์ได้ว่ามันมีอยู่จริงหรือไม่

.  .  . 

เหล่าสิ่งมีชีวิตที่ต้องหลบซ่อนความเป็นตัวตน ความขัดแย้งยังคงดำเนินอยู่ 

เป็นเหมือนโลกคู่ขนาน 
เป็นความเหมือนที่แตกต่าง และเป็นความต่างบนความเหมือน 

ใช้ชีวิตและเอาตัวรอดไปตามครรลองของมัน อาศัยอยู่ร่วมกัน สอดคล้องไปตามระบบนิเวศ

.  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .

“ฮึ่ย!”

เศษหินฝุ่นผงกระหย่อมเล็กๆถูกปลายรองเท้าระเบิดอารมณ์ใส่จนฟุ้งกระเด็น

พี่ชายเขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ถึงได้ทำเรื่อง ..งี่เง่า แบบนั้น

คิดแล้วมันน่า...

“หงุดหงิดโว้ย!”

ชางโจพ่นคำ และเพราะมัวแต่หัวเสียจึงไม่ทันสังเกตว่าใครบางคนเข้าใกล้ตัวมากแค่ไหน

“รองเท้าคู่นี้แพงกว่าเสื้อผ้าเราทั้งชุดเสียอีก ดูแลมันดีๆหน่อยสิ”

“..!!..”

ผิวลมปากที่ผ่านต้นคอจนเผลอสะดุ้งหนี ชางโจมองเจ้าของเสียงสลับกับก้มมองรองเท้าที่ใช้เตะดินไปเมื่อครู่

“เราไม่ได้ตั้งใจ..”

ร้องบอกปัดเป็นพัลวัน จนทำให้ใครคนนั้นหลุดยิ้ม

“ก็แค่แหย่เล่น..  เหมือนหมู่นี้เราไม่ค่อยเจอหน้ากันเลย..”

ประโยคที่ทำให้คนฟังสีหน้าเปลี่ยนไปในทันที

“นายต้องการแบบนี้ไม่ใช่รึ!”

ชางโจบ่ายหน้ายิ้มเยาะ

“เราถามก็เพราะเป็นห่วง! เลิกประชดกันเสียที! ”

“ไม่ใช่เพราะความเป็นห่วงหรือไง ที่อะไรมันถึงผิดเพี้ยนไปหมด”

เขาตอบกลับทันควัน

“ความรู้สึกของนาย เราเข้าใจ เราห้ามนายไม่ได้ และที่เราไม่รับมันไว้ นายก็ควรเข้าใจเราเช่นกัน แล้วการแสดงความเป็นห่วงเป็นใยอย่างที่เพื่อนควรมี กลับทำให้นายไม่พอใจ.. เราบอกเลย..เราผิดหวัง ถ้านายแยกแยะไม่ได้ เราคงไม่จำเป็นต้องเห็นแก่ความเป็นเพื่อนอีก คนที่ไม่เหมือนเดิม ..คือนายต่างหาก! ถ้าอะไรมันจะผิดเพี้ยนอย่างที่นายว่า มันเป็นเพราะนาย!”

เสียงที่พรั่งพรูความรู้สึกออกมาชุดใหญ่นั้นช่างสั่นเครือ เมื่อหันมอง..เห็นเพียงแผ่นหลังและฝีเท้าก้าวห่างออกไปแล้ว

“เดี๋ยว..ซังฮยอก!”  

“..ขอโทษ”

ชางโจผ่อนเสียงเบาลงจนทุ้มอยู่ในลำคอ แต่ก็ดังพอให้อีกคนหยุดฝีเท้า

“เราเห็นแก่ตัว ไม่ได้นึกถึงความรู้สึก ..ว่านายเองก็คงอึดอัดไม่ต่างจากเรา ขอโทษนะ..”

เสียงถอนหายใจดังจนเขาเองยังได้ยิน

“เราไม่เคยโกรธหรือนึกรังเกียจเลยสักครั้ง นึกขอบคุณด้วยซ้ำกับความรู้สึกดีๆของนาย แต่เราเป็นได้แค่นั้น”

เมื่อเห็นว่าชางโจใจเย็นลงแล้ว ซังฮยอกจึงผ่อนน้ำเสียงให้อ่อนตาม

“เพราะเห็นแก่ความเป็นเพื่อน เราจึงอยากรักษาน้ำใจกันไว้ แม้จะตอบแทนในแบบที่นายต้องการไม่ได้ แต่นายก็สำคัญกับเราไม่แพ้ใครเหมือนกัน นอกจากท่านผู้เฒ่า ก็มีแค่นายที่มองเราเป็นคนในครอบครัว เราจะทิ้งสิ่งที่ดีที่สุดนี้ไปไม่ได้”

...หมับ...

ชางโจหลับตาซึมซับความอุ่นจากแผ่นอกที่ทาบเข้ามา ปล่อยให้ร่างกายถูกโอบรัดอย่างเชื่อฟัง นึกกังวลว่าจะทำอย่างไรในเมื่อเหตุผลของซังฮยอกไม่สามารถหยุดยั้งหัวใจที่ไม่ซื่อสัตย์ของเขาได้เลย

...

ซังฮยอก บริวารที่มีศักดิ์เป็นญาติห่างๆ เพราะการสูญเสียครอบครัวครั้งใหญ่ในวัยเด็กทำให้ต้องเข้ามาอยู่ในความอุปการะของท่านผู้เฒ่า ถือเป็นเรื่องดีเพราะด้วยวัยที่ไม่ห่างกันทำให้เขาและซังฮยอกเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่นั้น

ซังฮยอกเป็นคนเข้มแข็ง ทระนง รักตัวเอง และทะเยอทะยาน ทำทุกอย่างด้วยความตั้งใจ และจะไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ 

ซังฮยอกมีในสิ่งที่เขาไม่มี เป็นคนอยู่ในกฎเกณฑ์ ขณะที่เขาเอาแต่คิดนอกกรอบ ซังฮยอกให้เหตุผลกับทุกสิ่ง แต่เขากลับใช้เพียงอารมณ์ 

สิ่งเหล่านั้นดึงดูดให้เขามากขึ้นทุกวัน กว่าจะรู้ตัว สายตาคู่นี้ก็มองเพียงซังฮยอกไปแล้ว และเพราะเขาที่ไม่ค่อยจะลงรอยกับพี่ชายตัวเองนัก ซังฮยอกจึงเป็นเพียงคนเดียวที่เขาวางใจที่สุด

...

อ้อมกอดอุ่นค่อยๆผละออก ชางโจเห็นใบหน้านั้นระบายยิ้มให้น้อยๆ

“ทีนี้จะบอกได้หรือยัง ว่ามีเรื่องอะไร..?”

.

.

.

ตากลมลืมขึ้นพร้อมมื้อเช้าที่วางอยู่ข้างเตียงเหมือนอย่างทุกวัน บาดแผลตามร่างกายเจือจางหายไปเกือบหมดแล้ว เหลือเพียงร่องรอยที่ตอกย้ำให้พอระลึกได้ว่าเคยเกิดอะไรขึ้น

..แกร็ก..

เสียงลูกบิดดังขึ้นก่อนที่ใครบางคนจะแทรกตัวเข้ามา..เหมือนเช่นทุกวัน เขาส่งยิ้มและโน้มศรีษะให้ตามมารยาทของผู้อ่อนวัยกว่า ใบหน้านั้นปรับเป็นรอยยิ้มก้มหน้าตอบกลับ ฝ่ามือย่นยับแปะป้ายลงตามหน้าผากและกรอบหน้า

“ไม่มีไข้แล้วนะ ยังปวดตรงไหนอีกหรือเปล่า”

คำถามเรียบๆ แต่กลับให้ความรู้สึกดีทุกครั้ง จากที่เริ่มต้นเป็นคนแปลกหน้า ความโอบอ้อมอารีที่ได้รับจนเกิดเป็นความอุ่นใจ ยิ่งเวลาผ่านก็ยิ่งรู้สึกใกล้ชิด สนิทสนมราวเครือญาติ

ชอนจีส่ายใบหน้าเล็กน้อย หลังจากสำรวจอาการบาดเจ็บของตัวเอง ตอนนี้ร่างกายฟื้นฟูจนแทบจะเป็นปกติดีแล้ว มีแค่บางเรื่อง..

“เมื่อไหร่ถึงจะยอมบอกเราละท่าน ว่าเราอยู่ที่ไหน..”

ใบหน้าหวานดูจริงจังปนกังวล น้ำเสียงเจือไปด้วยการอ้อนวอน

“เรายังไม่ได้รับสิทธิ์ให้ตอบคำถามในเรื่องนี้”

และเป็นอย่างนี้..เช่นทุกวัน

“ตั้งแต่เราฟื้น จนหายดี เรายังไม่ได้เจอหน้าเขาสักครั้ง”

ชอนจีร้องท้วง

“หึ.. อีกไม่ช้าก็เร็ว”

ชายชราปั้นยิ้มให้เขาอีกครั้ง แล้วก็กลับออกไปอย่างเงียบๆ

“จะเป็นคนแบบไหนกัน..”

.

.

.

กลางโต๊ะอาหารมื้อค่ำ มีเพียงชายสองคนที่นั่งพูดคุยกัน คนหนึ่งเป็นชายร่างสูงใหญ่วัยหนุ่ม อีกคนเป็นชายชรารูปร่างผอมบางกว่า ผิวหนังเหี่ยวย่น เส้นผม ขนคิ้ว กลายเป็นสีดอกเลาไปหมดแล้ว

“ชางโจคงไม่ลงมาร่วมโต๊ะ เราให้เด็กยกสำรับขึ้นไปให้แล้ว เจ้าเผ่าไม่ต้องรอหรอก ”

ชายชราเอ่ยขึ้นก่อน ด้วยท่าทีนอบน้อม

“เมื่อไหร่จะรู้จักโตเสียที ไม่ใช่ขัดใจอะไรก็เอาแต่ประท้วงแบบนี้”

ชายหนุ่มอีกคนถอนหายใจ แล้วว่าตอบ

“เป็นไปตามวัย.. หากเจ้าเผ่าจำได้ เจ้าเผ่าก็ไม่ต่างกันหรอก”

ชายชราก็เผลอยิ้มเมื่อเห็นว่าอีกคนถึงกับยกคิ้วฉงน

“จริงเหรอ..? เราไม่เคยรู้ตัวเลย เฮ้อออ.. นี่เราเลยวัยที่จะทำอะไรตามใจตัวเองไปแล้วสินะ”

เสียงถอนหายใจ ก่อนทิ้งตัวลงพิงพนัก

“เจ้าเผ่ายังอยู่ในวัยหนุ่มแน่น อยากทำอะไรก็ทำเถิด ..ขอแค่ยังอยู่ในขอบเขตก็พอ”

ชายชราว่าไปยิ้มไปเป็นการปลอบโยน

“คำว่าขอบเขตของท่านผู้เฒ่า คือกรอบที่ทำให้เราไร้ซึ่งอิสระ”

ร่างสูงใหญ่ดูราวกับหดเล็กลง เผยท่าทีเหนื่อยอ่อนอย่างชัดเจน

“เราก็ได้แค่บอก ทุกวันนี้ที่มันดีอยู่ได้ ก็เพราะความรับผิดชอบของเจ้าเผ่าเอง เราพอใจมากที่เจ้าเผ่ามีความเป็นผู้นำอยู่เต็มตัว”

“อย่าพูดอย่างนั้นเลย เราไม่เคยมีความสุขนับแต่วันที่ใครๆเรียกเราว่า..เจ้าเผ่า เหนื่อยจนอยากละทิ้ง แต่ก็รู้ว่ายังไม่ถึงเวลา ..และจนกว่าจะถึงวันนั้น เราจะทนเจ็บปวดกับมันได้อีกสัก..”

“เจ้าเผ่าจะอ่อนแอไม่ได้เด็ดขาด!”
ก่อนจะสิ้นประโยค ชายหนุ่มถูกปรามจากชายชรา เพราะเกรงว่าบริวารอาจจะได้ยิน 

ชายหนุ่มหันมองซ้ายขวาก่อนจะเอ่ยคำแก้ตัว

“ตรงนี้มีแค่ท่าน..”

“กับใครก็ไม่ได้ทั้งนั้น! แม้กระทั่งเราหรือชางโจ”

“ฮึ! เด็กคนนั้นจะไปเข้าใจอะไร ทุกวันนี้เห็นแค่เราเป็นคนบ้าอำนาจ ความเป็นพี่น้องหดหายจนแทบจะกลายเป็นคนอื่นกันไปแล้ว ทั้งที่อยู่เคหาสน์เดียวกันยังเจอหน้ากันแทบนับครั้งได้ เราถูกหลบเลี่ยงจากน้องชายตัวเองมากขึ้นทุกวัน ยังคิดไม่ออกเลยว่า ถ้าถึงวันนั้นจะเกิดอะไรขึ้นกับชางโจบ้าง”

ชายหนุ่มตาเหม่อลอยปลดปล่อยความนึกคิด

“เราจะยังไม่พูดเรื่องนี้กัน ..จนกว่าเราจะแน่ใจ”

ชายชราตอบเสียงเย็น

ชายหนุ่มถอนหายใจหนักอีกครั้งก่อนคิดถึงเรื่องบางเรื่องขึ้นมาได้ 

“เจ้านกน้อยของเราล่ะ..เป็นอย่างไรบ้าง”

เสียงขรึม แต่อ่อนโยนขึ้นในทันที

“แข็งแรงดี สดใส น่ามองยิ่งนัก แม้จะเห็นชัดว่ามีความกังวลแต่ก็สามารถจัดการความรู้สึกของตัวเองได้ดี”

ชายชราเองก็ปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นความพอใจเช่นกัน

“คุณสมบัติครบถ้วนจนไม่น่าเชื่อว่าจะหาเจอกันง่ายๆ นับว่าเป็นโชคของเรา”

ชายหนุ่มยิ้มแต้มแก้มมากขึ้น นานแล้วเหมือนกันที่เขาไม่ได้รู้สึกอยากยิ้มอย่างจริงใจ

..นานแล้วจริงๆ

ตาสีขุ่นนั่งมองแก้วไวน์แดงในมือ 

“งั้นก็คงใกล้เวลาแล้วสิ..”
เสียงสงบเรียบเย็นเอ่ยก่อนจะยกมันขึ้นจิบ

แคปยกแก้วไวน์ของตัวเองจิบตาม ตาทั้งสองคู่สบกันอย่างเข้าใจ มุมปากต่างแย้มยิ้มให้กันอีกครั้ง

.

.

.

สำรับที่ถูกเอามาวางไว้สำหรับมื้อค่ำยังไม่ถูกแตะต้องเลยแม้แต่น้อย นอกจากชายชราก็คงจะมีเพียงแสงที่ลอดเข้ามาโผล่หน้าทักทายกันในยามค่ำคืน ตากลมใสมองพ้นขอบหน้าต่างออกไป ใบหน้าหวานละมุนช้อนมองดวงไฟสีนวลในคืนข้างขึ้น ความมืดที่แผ่คลุมทำให้อารมณ์คนเราเปลี่ยนได้ง่ายกว่าที่คิดนัก ตกค่ำทีไร ในกรอบสีเหลี่ยมเล็กๆนี้ นับวันก็ยิ่งว่างเปล่า เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า..


การที่ยังมีชีวิตอยู่แบบนี้มันดีกว่าการหมดลมหายใจจริงๆหรือ

ในวินาทีคาบเกี่ยวระหว่างความเป็นกับความตาย เขาจำได้ว่าเฝ้าภาวนาด้วยลมหายใจอันรวยรินให้ตัวเองรอดพ้น ขอให้ยังมีลมหายใจเพื่อจะได้ปกป้องคนอันเป็นที่รัก ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ขอให้ยังมีชีวิต แต่พอมาถึง ณ วันนี้ เริ่มไม่แน่ใจเสียแล้วว่า จะได้กลับไปมีอิสรภาพหรือได้ดูแลปกป้องใครอีกหรือไม่ เช่นนั้น.. เขาก็คงไม่ต่างจากคนสิ้นลมหายใจ หากปีกที่มีไม่ได้โบกบินอย่างที่ใจคิด เขาก็ไม่ต่างอะไรกับสัตว์ที่ตายไปแล้ว

ชอนจีจ้องมองดวงจันทร์ดวงเดิม ท้องฟ้าคืนนี้กลายเป็นสีกรมท่าขับให้ดวงจันทร์สะท้อนแสงเป็นสีน้ำเงินออกมา หากคืนใดพระจันทร์ขับแสงสีน้ำเงิน นั้นเท่ากับว่า ณ จุดใดจุดหนึ่งของพิภพนี้ยังเรื่องโศกเศร้าสาหัสเกิดขึ้น

..ยังมีคนทุกข์กว่านายอีกมากโขนัก

เฮ้อ...จะพร่ำเพ้ออะไรละชอนจี ใช่ว่าก่อนหน้านี้ชีวิตจะสุขสบาย ที่นี่ยังได้กินอิ่มนอนหลับ ..จะเอาอะไรอีก

ดวงตาเหนื่อยล้าหรี่ลง ผ้าห่มที่ถูกยกมาคลุมถึงหัวไหล่ ยิ่งดึกอากาศที่นี่ยิ่งเย็น แม้จะยังไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในอาณาบริเวณของใคร แต่ยังอุ่นใจและหลับได้อย่างสบายโดยไม่กังวลว่าจะมีใครมาทำร้ายได้อีก

แสงนวลที่สาดเข้ามาขับกล่อมให้เปลือกตารู้สึกหนักขึ้นทีละน้อย อยากหลับ..เพื่อจะย่นเวลาให้ถึงวันรุ่งขึ้นโดยเร็ว ไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไร ..หรืออาจจะไม่ได้เจออะไรเลยก็ได้

..ปัง! ปัง! ปัง!..

ตากลมเบิกโพล่งขึ้น จิตที่ใกล้จะเข้าสู่ภวังค์ผวาสุดตัว

..ปัง! ปัง! ปัง!..

ร่างกายขดเกร็ง มือไม้ขยุ้มผืนผ้าห่มเข้าหาตัว ตอนนี้ชอนจีเป็นเหมือนลูกนกท่ามกลางฝนหนาวเหน็บ เนื้อตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัว จินตนาการไปต่างๆนานาถึงที่มาของเสียงนั้น

..ปัง! ปัง! ปัง!..

ร่างบางรีบรวบผ้าห่มตัวคลานหลบใต้เตียง หมอบราบกระเถิบซ่อนตัว ขอบตาเริ่มร้อนและมีหยดน้ำรื้นขึ้นตามขอบ 

ทุกคำสวดภาวนาทุกนำมาใช้สงบจิตใจ

..เพล้ง!..

‘ เข้ามาแล้ว! ’

ชอนจีจินตนาการเอาจากเสียงที่อะไรบางอย่างเพิ่งทำลายมัน


‘ หากวิ่งออกไปเสียตอนนี้.. ถ้าโดนจับได้ล่ะ!? ’

‘ แต่ถ้าขืนยังอยู่แบบนี้ก็ต้องถูกเจออยู่ดี! ’

..   กึก    กึก    กึก   ..

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาทุกที ช้าไปที่จะหนีออกไปตอนนี้ ความหวังเดียวคือใช้ความมืดอำพราง แต่จะได้นานแค่ไหนในห้องเล็กๆแบบนี้

‘ ใครก็ได้ ช่วยได้ยินเสียงภาวนาของเราด้วยเถิด ’

หมดหนทางจนต้องร้องขอปาฏิหาริย์อีกครั้ง ตากลมปิดสนิท กันตัวเองจากความกลัวด้านนอก



..   กึก    กึก    กึก   ..

ชอนจีมองเห็นปลายเท้านั้นขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น มือบางกอดรัดผืนผ้าแน่นหมายเป็นโล่ป้องกันตัว

..กึก..

เสียงนั้นหยุดลง


ยินลมหายใจเคลื่อนไหวในความเงียบ 

แรงกระตุ้นบางอย่างบอกให้ต้องลืมตามอง

ปลายเท้าที่หยุดยืนอยู่ตรงหน้า

..ตึกๆ ..ตึกๆ

อีกเสียงที่ดังกว่า คือจังหวะหัวใจ


..ตึกๆ ..ตึกๆ

..ตึกๆ ..ตึกๆ

“อย่าบอกใครว่าเจอเรา เราจะไม่ทำอะไรนาย”

เสียงทุ้มแผ่วบอกเพียงแค่นั้น 


ปลายรองเท้าเปลี่ยนทิศและออกเดินอีกครั้ง ได้ยินเสียงลูกบิดที่คุ้นเคย บานประตูเปิดออก..และปิดลงอย่างเบามือ

ชอนจีสงบจิตใจอยู่ครู่หนึ่งจนแน่ใจว่าทุกอย่างกลับเป็นปกติแล้ว จึงค่อยกระเถิบตัวออกมาอย่างไม่ไว้ใจเสียทีเดียว

มือบางปัดป้ายไปตามร่างกายพร้อมสะบัดผืนผ้าห่มเพื่อกำจัดฝุ่นผง แรงกระพือทำให้วัตถุบางอย่างปลิวลอยขึ้นจากพื้น เขามองดูจนกระทั่งมันค่อยๆร่อนลงอีกครั้ง

“ขนนก..?”

เขาเข้าใกล้อีกนิดและหยิบมันขึ้นมาดูจนแน่ใจ 


ขนจากสัตว์ปีกสีดำสนิท ยังตกรอบห้องอยู่อีกสองสามชิ้น มีรอยด่างดวงปริศนาที่มองไม่ชัดเจนว่ามันคืออะไร 

หยดของเหลวสีเข้ม

“..!!..”

สัญชาตญาณรู้ได้ทันทีจากกลิ่นคาวและผิวสัมผัส

คนที่เข้ามาและออกไป ไม่ได้จงใจหมายจะทำร้าย แต่คงเพราะเหตุผลบางอย่างที่เขาก็เกินจะคาดเดา

ใครคนนั้น..จะใช่คนเดียวกันหรือเปล่า

แล้วเมื่อไหร่จะถึงเวลาที่ชายชราบอกไว้

-TBC-

 >>> INFINITE"Back"

>>> [KaraokeThaisub][MV] INFINITE - "Back"

คุยๆ:    อ่านแล้วแปลกๆกับภาษาบ้างมั้ย แค่อยากลองเปลี่ยนการเขียนดู คิดว่าแบบนี้น่าจะเหมาะกับเรื่องมากกว่าภาษาพูดแบบเดิมๆ แนวนี้ลองเขียนดูค่ะ ไม่รู้ว่าจะออกมาดีหรือเปล่าแต่จะพยายามดู ติได้นะ ไม่ต้องชมก็ได้ คุยกันได้ด้วยนะ คนเขียนอยากคุยค่ะ ^___^