ก่อนอ่าน:
ตอนพิเศษตอนนี้มากจากเรื่องเต็ม > Maybe Tomorrow < ถ้าใครไม่อยากถูกสปอยด์
หรือเพิ่งเข้ามาอ่านเจอ กลับไปดูเรื่องหลักก่อนนะ จะได้ไม่งง เพราะตอนนี้มาสั้น
สรุปปุ๊บปั๊บเลย
ทุกอย่างต้องใช้เวลา..
แต่เวลาไม่ได้ทำให้ความคิดถึงมันลดลงไปเลยแม้แต่น้อย
มันแค่ทำให้เรารู้จักปรับตัวอยู่กับความรู้สึกนั้นให้ได้
เวลาอาจจะช่วยแค่บรรเทาความเจ็บปวด
แต่ไม่ช่วยให้ความทรงจำถึงใครคนนั้นเบาบางลงไปด้วยเลย
..คุณจำจูบครั้งแรกของเราได้มั้ย
.
.
.
“ของป้าล่ะจ๊ะ..”
“อ๊ะ! ขอโทษครับ สักครู่นะครับ”
“ยังเด็กอยู่แท้ๆเลยนะ ขี้ลืมเป็นคนแก่ไปได้”
เขาไม่ได้ตอบอะไร ส่งกลับไปแค่รอยยิ้มเท่านั้น ก่อนจะเดินหายไป
“เด็กคนนี้ชอบเหม่อ ยิ่งหมู่นี้ดูใจลอยบ่อยๆ”
“เค้าก็เป็นแบบนี้มาตลอดนะ เหม่อๆ ลอยๆ ตั้งแต่มาอยู่ใหม่ๆแล้ว”
“นั่นสิ คิดถึงใครอยู่ก็ไม่รู้ หรือจะเป็นแฟน!”
“ไม่ใช่หรอก ถ้าเป็นแฟน พวกเราก็ต้องเห็นบ้างสิ ยังไงก็ไม่พ้นสายตาชั้นไปได้หรอก”
“ใช่ๆ ไม่มีเรื่องไหนในโรงพยาบาลที่คุณอีจะไม่รู้”
“แหม.. ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ ฮ่าๆๆ”
“เห็นจะมีก้แต่เพื่อนผู้ชายอยู่คนเดียวนะ”
“ใช่ๆ ก็เห็นแต่คนเนี่ยะ ไปๆมาๆ เอ..
หรือว่า.. ”
“..นินทาคนหล่ออยู่เหรอครับ!”
เสียงชายหนุ่มที่แทรกขึ้นกลางวงสนทนาพอดี
“อุ๊ย!! หนูชางบอม แหม.. ใครจะกล้านินทา พวกป้าก็แค่พูดถึงเฉยๆ”
“พูดถึง.. ก็แสดงว่าคิดถึงผมสิครับ” เจ้าของเสียงยังคงยิ้มล้อจนตาหยี
“อย่ามาพูดให้คนแก่เขินสิแหม่..” ว่าจบชางบอมก็โดนตีแขนเบาๆอย่างเอ็นดู
“เอ่อ.. ชอนจิล่ะครับ”
“เดินกลับไปเอายาให้คุณนายอีน่ะ เดี๋ยวก็มา ..รอตรงนี้ก็ได้”
ชางบอมยิ้มรับแล้วนั่งลงกลางวง
. . .
“นั่งประจบพวกคุณป้าอยู่ล่ะสิ” คำแรกที่ทักทายจากคนที่เพิ่งเดินเข้ามา
“เปล่าๆ พ่อหนูชางบอมเค้ามาถามหาหนูน่ะ พวกป้าก็เลยชวนนั่งคุย”
“กลายเป็นพวกบอมมี่กันหมดแล้วสินะฮะ ผมคงเป็นหมาหัวเน่าไปแล้ว”
“เปล่านะ สำหรับชั้น พ่อหนูชานฮีก็ยังน่ารัก อิอิ” หญิงกลางคนพูดเขิลๆ
“แหม่.. คุณนายซอง ใช่คุณคนเดียวซะที่ไหนคะ ชั้นก็เป็นแฟนคลับหนูชานฮีเหมือนกันนะ”
“แต่ว่าชั้นชอบทั้งคู่.. หนูชางบอมมากี่ทีหัวใจคนแก่ก็กระชุ่มกระชวย
ส่วนหนูชานฮีถึงจะเห็นกันเกือบทุกวัน แต่หน้าตาน่ารักน่าชัง ดูยังไงก็ไม่เบื่อ”
พูดจบ
เหล่าหญิงสูงวัยที่นั่งจับกลุ่มกันอย่างออกรสก็พากันหัวเราะสนุกสนาน
“เอาล่ะครับสาวๆ เอาเป็นว่ายังไงผมรักทุกคน แต่ตอนนี้ต้องขอตัวคนหน้าตาน่ารักของป้าๆหน่อย
เดี๋ยวจะเอามาคืนนะครับ”
ชางบอมว่าเสร็จก็พยักหน้าไปทางชานฮีที่ยังยืนมองกลับมาแบบงงๆ
“ยังไม่ใช่เวลาพัก รอก่อนนะบอมมี่” ชานฮีให้เหตุผล
“ไม่เป็นไรหรอกหนูชานฮี ปล่อยคนแก่นั่งกินข้าวกันไปคุยกันไป
คงอีกซักพักใหญ่ล่ะ”
“ก็จริงนะ มานั่งฟังคนแก่คุยกันไม่สนุกหรอก ไว้มีอะไรจะให้คนไปเรียกนะ”
ชานฮีหันไปเห็นชางบอมยืนยิ้มร้ายอย่างพอใจ
“ไม่ได้ครับ มันเป็นหน้าที่..” ชานฮียังยืนยัน
“อ๊ะ! บอมมี่..!! ชางบอม..!!”
อยู่ๆขอมือเล็กก็ถูกฉุดออกไปแบบไม่ทันตั้งตัว
ไม่สนใจแม้แต่เสียงทักท้วง
“เดี๋ยวผมเอามาคืนนะครับสาวๆ” ชางบอมเพียงแค่เบี่ยงหน้ามาบอกกลุ่มหญิงสูงวัยที่ส่งเสียงเชียร์ไล่หลัง
.
. .
ชางบอมยังคงจูงข้อมือที่ตอนนี้ไม่มีการขัดขืนใดๆเพราะคุ้นชินและเหนื่อยใจกับความดื้อดึง
เดินออกมาจนพ้นตัวอาคารของโรงพยาบาล หยุดตรงสวนหย่อมกลางแจ้ง แสงไฟในสวนเวลากลางคืน
ที่ส่องแซมตามพุ่มไม้ สว่างพอให้ยังเห็นอะไรได้ชัดเจน
“บอมมี่ ทำไมมาดึกแบบนี้ล่ะ ..มีเรื่องอะไรรึเปล่า
วันนี้ดูแปลกๆไปนะ” น้ำเสียงบางเบาเจือความห่วงใย
“ไม่มีอะไรหรอก แค่ร้อนใจน่ะ มีเรื่องจะมาบอก” เพิ่งสังเกตว่าสีหน้าชางบอมเปลี่ยนไป มันคนละอารมณ์กับในห้องผู้ป่วย
ชานฮีไม่พูดอะไร มีเพียงแค่คำถามบนใบหน้า และคิ้วยกขึ้นแบบสงสัย
“..ชั้นมีข่าวเจ้านั่นมาบอก”
“...”
ชางบอมแค่รออีกนิด เผื่อจะมีคำใดๆออกมา แต่ก็ไม่..
“นายจำเรื่องวงดนตรีของชมรมที่ไปโชว์ที่ลอนดอนได้ใช่มั้ย”
ชานฮีเพียงแค่พยักหน้ารับ
“ชั้นเพิ่งจะรู้ว่า เพราะเจ้านั่นเป็นคนช่วยจัดการ
จึงได้เป็นวงดนตรีวงเดียวของเกาหลีที่ได้ขึ้นโชว์”
ชางบอมเหล่มองเพื่อนอีกครั้ง
“ท่าทางมันจะใหญ่พอตัวเลยนะ ..เจ้านั่นไม่ธรรมดาซะแล้ว” ชางบอมแกล้งกลั้วหัวเราะ
“...”
ใบหน้าที่มองต่ำ ไม่มีแม้แต่เสียงใดๆ
“ชอนจิ..”
ชานฮียิ้มน้อยๆให้ตัวเอง
“งั้น..ชั้นก็ทำถูก ที่ปล่อยเค้าไป”
ชานฮีหรี่ตาลงเล็กน้อย หันไปมองชางบอมที่รอสบตาอยู่
“ชั้นไม่ได้เสียใจฟรีๆแล้วสินะ”
ชางบอมรู้สึกความสั่นเครือในน้ำเสียง
“สามปีนี่เร็วนะ พอผ่านมันมาแล้ว
ก็รู้สึกว่าเหมือนเพิ่งจะเกิดขึ้นไม่นานเอง”
ชานฮีก้มหน้าอีกครั้ง
“..ทำไมตั้งสามปีแล้ว ..ชั้นยังไม่ลืมอะไรเลยล่ะบอมมี่
ทำไมชั้นยังจำทุกอย่างของเค้าได้!”
ชานฮีถอนหายใจหนักอีกครั้ง สองมือกำเข้าหากันแน่น
“ชั้นจำตาแบบนั้น เสียงพูดแบบนั้น ยังจำได้แม้กระทั่งเสียงกีตาร์..”
“แอลโจมันเลิกเล่นกีตาร์แล้วล่ะ!” เสียงชางบอมพูดขัดขึ้นทันที
“..ขอโทษนะ ที่ไม่ได้บอก”
ชางบอมหันไปมองหน้าชานฮีที่มองมาอย่างตกใจ
“ตั้งแต่เลิก.. เอ่อ..
ชั้นหมายถึงเลิกตั้งแต่ก่อนไปเรียนที่โน่นน่ะ ตอนแรกชั้นก็แอบคิดว่า
มันคงทำได้แค่ระยะสั้นๆ เพราะมันรักกีตาร์ของมันมาก แต่จนถึงวันนี้
มันก็ยังไม่กลับไปแตะต้องเลยซักครั้ง”
ชานฮีรู้สึกจุกในอกเหมือนถูกของหนักกดทับ ทุกอย่างหล่นวูบลงปลายเท้า
แทบจะทรงตัวไม่อยู่
...เสียงกีตาร์ที่คิดถึง
.
.
.
“พี่ชานฮี.. ผมขอไปหาพี่บ้างได้มั้ย?”
“โรงพยาบาลนะ ไม่ใช่ที่วิ่งเล่น”
“ใครบอกผมจะไปวิ่งเล่นล่ะ ผมโตแล้วนะ”
สองมือกุมมือพี่ชายไว้
“ผมจะเอาถ้วยรางวัลไปอวด
แล้วก็อยากให้พี่รู้จักใครบางคนด้วย”
“เด็กคนนั้นใช่มั้ย? กั๊กไว้ตั้งหลายปี
..ยอมให้พี่เจอแล้วเหรอ”
“ผมแค่อยากให้มั่นใจจริงๆน่ะฮะ ..ไว้ผมจะไปหานะ”
หลังจากแอนดี้กับซอนมีแต่งงานกัน ทั้งคู่ตัดสินใจปิดร้าน
เพราะตั้งใจจะไปเปิดร้านใหม่ที่ญี่ปุ่นแทน ตลาดเพลงที่โน่นยังกว้างกว่าเกาหลีมาก
กิจการน่าจะไปได้ดี ชานฮีกับจงฮยอนจึงไม่ได้เจอกันบ่อยเหมือนที่ผ่านมาอีก..
จงฮยอนหลังจากมุ่งมั่นกับการพิสูจน์ตัวเอง
จนสามารถติดอันดับต้นๆในทุกครั้งของการแข่งขัน
และเป็นที่สะดุดตาของบรรดาสถาบันมีชื่อ
จนได้เซ็นสัญญาและได้รับการสนับสนุนเรื่องค่าใช่จ่ายต่างๆในการแข่งขัน
เวลาทั้งหมดจึงใช้ไปกับการเรียนและการฝึกซ้อม
ส่วนชานฮี หลังจากเรียนจบ
ก็ตัดสินใจเข้าทำงานเป็นอาสาสมัครในส่วนของผู้ป่วยใน
ของโรงพยาบาลแห่งเดียวกับที่แม่ของเขาเคยรับการรักษา
ไปพร้อมๆกับการรับจ้างร้องเพลงตามงานเล็กๆบ้าง เท่าที่เวลาจะอำนวย
ถือเป็นโชคดีที่ชานฮีรู้ถึงภาวะความเสี่ยงที่เป็นผลมาจากกรรมพันธุ์ได้เร็ว
และด้วยวัยที่อายุยังน้อย บวกกับการดูแลตัวเองที่ดีมาโดยตลอด
จึงยังไม่ส่งผลใดๆต่ออาการป่วย ยังคงใช้ชีวิตได้ตามปกติ
ภาวะความจำเสื่อมมีได้หลายระดับ และอยู่ที่หลายๆปัจจัยในการเกิดโรค
ชานฮีรู้เรื่องนี้มาแต่แรกแล้วว่าตัวเองไม่ได้มีอาการขนาดที่แม่เป็น
แต่ด้วยเหตุผลในตอนนั้น ทำให้เขาต้องตัดสินใจบอกไปแบบนั้น..
.
.
.
ชางบอมจึงตัดสินใจย้ายมาเรียนมหาวิทยาลัยที่โซล
เพื่อจะได้มีโอกาสดูแลชานฮี
จากความรู้สึกที่อยากจะรับผิดชอบต่อสิ่งที่เคยทำผิดในอดีต
"ชั้นดีใจนะที่มีนายอยู่ข้างๆ ตอนนี้ชั้นก็เรียกบอมมี่ได้สนิทใจเหมือนเดิมแล้ว
นายไม่ต้องรู้สึกผิดแล้วล่ะ"
"จริงอยู่นะที่ตอนแรกชั้นอยากชดใช้เรื่องคุณน้า แต่ตอนนี้ชั้นแค่อยากช่วยเจ้านั่นดูแลนาย อยากทำอะไรเพื่อเจ้านั่นบ้าง ..เพราะนายทั้งคู่สำคัญกับชั้น”
"จริงอยู่นะที่ตอนแรกชั้นอยากชดใช้เรื่องคุณน้า แต่ตอนนี้ชั้นแค่อยากช่วยเจ้านั่นดูแลนาย อยากทำอะไรเพื่อเจ้านั่นบ้าง ..เพราะนายทั้งคู่สำคัญกับชั้น”
แล้วชางบอมก็เงียบไป
“นายเคยคิดจะบอกเค้ามั้ย..” ชานฮีใช้เสียงเรียบๆหันไปถาม
“เฮ้อ... ไงดีล่ะ กว่าจะรู้ตัวเอง เจ้านั่นมันก็มองแค่นายคนเดียวซะแล้วนี่”
“..ขอโทษนะบอมมี่”
ชางบอมปล่อยเสียงหัวเราะร่วนออกมาทันที
“ฮ่าๆๆ ขอโทษทำไมล่ะ ชั้นก็ไม่ได้ติดใจอะไรเรื่องนั้น บอกแล้วไง
นายทั้งสองคนสำคัญกับชั้น”
“อีกอย่างนะ ตอนนี้เราก็เสมอกันละ ..โดนเค้าทิ้งทั้งคู่ ฮ่าๆๆ”
ชางบอมนิ่งคิดอยู่นิดก่อนพูดต่อ
“จะปล่อยไว้แบบนี้จริงเหรอชอนจิ ทุกอย่างมันก็ลงตัวแล้วนะ
นายสองคนก็เรียนจบแล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรต้องแยกจากกันแล้วนี่
เป็นอีกครั้งที่ชานฮีถอนหายใจยกใหญ่
“ถ้าเป็นอย่างที่นายเล่ามา บยองฮอนไปไกลกว่าที่ชั้นคิดไว้มากนะ”
“เค้าประสบความสำเร็จขนาดนั้น
..ชั้นเลยรู้สึกว่าเค้าเป็นอีกคนนึงไปซะแล้วสิ”
“ชั้นไม่รู้ เดาไม่ออกเลยว่า บยองฮอนตอนนี้จะเป็นคนแบบไหน”
...ใจหายที่รู้สึกเหมือนเป็นคนอื่นไปซะแล้ว
“แบบนี้ล่ะดีแล้ว เรื่องป่วยก็ใช่ว่ามันจะไม่เกิดขึ้น แค่ยังไม่ใช่ตอนนี้
ถ้าถึงวันนั้นจริงๆ ชั้นจะได้ไม่รู้สึกผิด”
ใบหน้าเรียวเล็กยังคงก้มมองต่ำ บยองฮอนยังทำให้เขาอ่อนแอได้เสมอ
“แล้วเคยคิดมั้ย ถ้าแอลโจมันรู้ความจริง จะเป็นยังไง?”
“ถึงตอนนี้แล้ว รู้ไปก็คงไม่มีอะไรต่างไปจากนี้หรอก
บยองฮอนก็คงได้เจอสังคมใหม่ เจอใครตั้งเยอะแยะ ยิ่งเป็นจุดสนใจแบบนั้นด้วยแล้ว
กลับยิ่งมีแต่คนเข้าหา สามปีมันนานพอที่จะทำให้อะไรๆเปลี่ยน ..บยองฮอนเค้ามีโลกใบใหม่ ..ที่เค้าต้องการแล้วล่ะ”
หยดน้ำที่ยังปริ่มขอบตา แทนความรู้สึกในคำพูดได้ดี
ชางบอมรู้มาตลอดว่าเพื่อนคนนี้ไม่เคยเปลี่ยนไป
เวลาไม่ทำให้ชานฮีคนนี้เปลี่ยนไป
“แต่คงไม่ใช่กับนายนะ รู้มั้ยชอนจิ แววตาของนายเวลาพูดถึงเจ้านั่น
จนถึงวันนี้ก็ยังเหมือนเดิม”
ใบหน้านิ่งเฉยนั้น มีเพียงน้ำตาที่บอกแทนความรู้สึก
ชางบอมยังยืนมองอยู่นิ่งๆ
เสียดายที่เขาไม่สามารถเป็นคนเช็ดน้ำตาให้เพื่อนได้
“จริงสิ ชั้นแวะไปซื้อแซนด์วิชร้านที่นายชอบมาฝาก เดี๋ยวไปหยิบมาให้”
“นี่กะจะเอาของกินมาปลอบชั้นเหรอบอมมี่” คำพูดแซวไล่หลัง
ทั้งที่ตัวเองก็ยังยิ้มทั้งน้ำตา
อึดอัดอีกครั้งกับบรรยากาศรอบตัวที่สงัดลงเมื่อชางบอมเดินหายไป
เครื่องเล่นmp3ในกระเป๋ากางเกงถูกหยิบออกมา
มือบางหยิบลำโพงเล็กๆตรงปลายสายเฮดโฟนขึ้นเสียบหู
>>> standingegg little star (Instrument)
..ค่อยรู้สึกดีขึ้นที่มีเสียงเพลงขับกล่อม ชานฮีเผลอไผลหลับตา
นั่งฟังอย่างตั้งใจ
.
. .
บรรยากาศการฟังเพลงสะดุดลง เมื่อได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง
ทันทีที่ลืมตาขึ้น ภาพแรกที่เห็นตรงหน้าคือ
เมนูแซนด์วิชไข่ และกาแฟอเมริกาโน่ ถูกวางอยู่ตรงหน้า
“...”
ชางบอมไม่มีทางรู้เรื่องนี้ เพราะเขาไม่เคยแตะเมนูนี้อีกเลยตั้งแต่..
“ขอโทษนะ กาแฟคงเย็นหมดแล้ว นี่อุตส่าห์ให้เจ้านั่นรีบบึ่งรถมาแล้วนะ”
“..!!..”
บานาน่าวาฟเฟิลราดช็อคโกแล็ต
และม็อคคาชิโน่เพิ่มวิปครีมถูกวางลงใกล้ๆกัน
“ไม่ได้กินตั้งนาน”
“...คิดถึงจังเลย” ประโยคหลังที่คนพูดตั้งใจหันมาย้ำตรงหน้า
หัวใจกำลังกระตุกไหวอย่างหนัก การต่อสู้ที่ยากที่สุด
คือการต่อสู้กับตัวเอง สู้กับความลุ่มหลง สู้กับความรู้สึกลึกๆของตัวเอง
ไม่มีคำพูดใดๆ ไม่มีการทักทาย ตาสองคู่ยังคงสบกัน สื่อสารกัน
หยั่งลึกลงไปในแววตาของอีกคน มันกำลังบอกเล่าเรื่องราว
สิ่งที่ผ่านมาของกันและกันอยู่อย่างเงียบๆ
และความรู้สึกของการกลับมาพบกันอีกครั้ง..
กระเป๋าเป้ใบเดิมถูกปลดออกจากบ่า
วางพาดกับเก้าอี้ตัวข้างๆที่ชานฮีนั่งอยู่ เจ้าของกีตาร์รูดซิปเปิดมันออก
หยิบกีตาร์ตัวที่แสนจะคุ้นเคยออกมา
ร่างผอมเพรียวนั้นจัดท่านั่งพร้อมวางกีตาร์บนตักในท่าที่ถนัด
“ไหนบอมมี่ เอิ่ม..ชางบอมบอกว่าคุณ..”
“เพราะกีตาร์ตัวนี้มันมีค่าพอๆกับคุณ ผมไม่สามารถเล่นให้ใครฟังได้นอกจากคุณ
และผมก็ไม่อยากเล่นกีตาร์ตัวไหน ถ้าไม่ใช่ตัวนี้”
สายตาที่ยังไม่ละไปจากกัน ความโหยหากำลังได้รับการตอบสนอง
ความรู้สึกกลับมาเต็มตื้นอีกครั้ง ตอนนี้มันแทบจะล้นออกมาอยู่รอมร่อ
“เรื่องของคุณ ผมรู้หมดแล้ว รู้มาตลอดเลยด้วย”
ตาเรียวนั้นดูจริงจัง ไม่ต่างจากครั้งก่อนเลย
“ผมตามใจคุณมามากแล้วชานฮี คราวนี้ผมจะเอาแต่ใจบ้าง ต่อให้คุณไล่ยังไง
ผมก็จะไม่ไปไหน”
“แต่วันนึง.. อาจจะเป็นพรุ่งนี้ หรือวันต่อๆไป ผมอาจจะ..”
“ไม่มีอาจจะ.. ไม่มีพรุ่งนี้.. มันคือตั้งแต่นี้ไปชานฮี
เพราะทุกๆวันของ ‘วันนี้’ ผมจะทำมันให้มีความสุข ..กับคุณ”
บยองฮอนกระชับกีตาร์เข้าหาตัวอีกครั้ง นิ้วเรียวกำลังจะไล่เรียงตัวโน๊ตให้ได้ฟังอีกครั้ง
อากัปกริยาแบบนี้ที่ชานฮีหลงรักนัก
ทันทีที่โน้ตห้องแรกถูกบรรจง
“คุณรู้จักเพลงนี้!?”
“วันที่ติดพายุหิมะด้วยกัน ผมได้ฟังมัน และก็หลงรักมัน
ไม่แปลกใจที่คุณกับยูจองจะชอบวงนี้ ตั้งใจว่าซักวันจะเล่นให้คุณฟังบ้าง
แต่ก็ไม่คิดว่าจะนานขนาดนี้นะ”
รอยยิ้มที่แสนจะอบอุ่น แต่กลับเป็นยิ้มที่ทำให้ชานฮีร้อนวาบในอก
เคยคิดถึงแค่ไหน..
ในวินาทีที่คนคนนี้มีตัวตนอยู่ข้างหน้าเขาจริงๆ
ความคิดถึงนั้นเทียบไม่ได้เลยกับความรู้สึกในตอนนี้
...ผมก็ไม่ยอมให้คุณไปไหนอีกเหมือนกัน
“คืนนี้ขอค้างด้วยได้มั้ย เจ้านั่นมันกลับไปแล้ว..”
“แต่ชั้นออกเวรดึกนะ”
“รอมาได้ตั้งสามปี.. กะอีแค่อีกไม่กี่ชั่วโมง”
เสียงหัวเราะสองเสียงดังขึ้นประสานกัน ..เสียงที่แสดงถึงความสุข
เป็นเพราะความรู้สึกที่เรียกร้องให้คนทั้งคู่กลับมาหากัน
และสัมผัสที่ดึงดูดให้อยากลิ้มรสมันอีกครั้ง
รสชาติของสิ่งที่เคยนึกถึง โหยหา
..รสหวานปนขม
..คุณจำจูบครั้งแรกของเราได้มั้ย
-Final-
>>> Standing Egg - Little Star
눈을 감고 내가 하는 이야길 잘 들어봐
หลับตาของคุณ ตั้งใจฟังในสิ่งที่ผมกำลังจะบอก
나의 얘기가 끝나기 전에 너는 꿈을 꿀 거야
ก่อนการพูดคุยของเราจะสิ้นสุด คุณจะมองเห็นความฝัน
Little
star... Tonight...
밤새 내가 지켜줄 거야
ผมจะมองดูคุณไปตลอดทั้งคืน
>>> [Thaisub] Standing Egg - Little Star
Hangeul
: Standing EGG's Youtube channel
English Translation : popgasa.com
Thai Translation : youtube.com/iwaemam
English Translation : popgasa.com
Thai Translation : youtube.com/iwaemam
คุยๆ: จบสวยๆแล้วนะ
ตามคำเรียกร้อง
แต่ที่โพสท์ในหน้านี้เพราะว่าไม่อยากให้เสียอรรถรสในการอ่านเรื่องเต็ม
อยากให้ค้างไว้แบบนั้น เหมือนให้โอกาสคนอ่านได้เลือกว่าอยากให้จบแบบไหน
เพราะบางคนอาจจะชอบแบบดราม่าเหมือนคนเขียนก็ได้นะ >_<
อีกอย่างตอนนี้มันค่อนข้างสั้นมาก เลยแยกมาไว้ในส่วนของSFน่าจะเหมาะกว่า
มีความสุขกับการอ่านนะคะ ^-^
0 comments:
Post a Comment